Κώστας Σταματιάδης: «Αν γράψω βιβλίο για τη διοργάνωση θα γίνει… best seller»

Ο πρόεδρος της Οργανωτικής  Επιτροπής του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος U21, Κώστας Σταματιάδης, μας βάζει στα άδυτα της διοργάνωσης που διεξάγεται στην Αθήνα. Αεικίνητος, έχοντας καταναλώσει αμέτρητες εργατοώρες για να έρθει εις πέρας το γιγάντιο εγχείρημα, περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η ομοσπονδία και το μεγάλο έργο που συντελέστηκε, ώστε η Ελλάδα να ανταποκριθεί στις προσδοκίες.

-Πώς θα περιγράφατε την πορεία της διοργάνωσης έως τώρα;

Tο θέμα της διοργάνωσης χωρίζεται σε δύο κομμάτια, το αγωνιστικό και το έξω-αγωνιστικό. Το πρώτο είναι φοβερά ανταγωνιστικό. Έχει καταπληκτικά παιχνίδια, πάρα πολύ καλές ομάδες, πλούσιο θέαμα και παιχταράδες πολύ υψηλού επιπέδου. Από την άλλη, το κομμάτι που αφορά τη διαδικασία της διοργάνωσης, έχει εξ' ορισμού θέματα τα οποία προσπαθούμε καθημερινά να τα λύνουμε

- Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχετε αντιμετωπίσει;
Τα γήπεδα είναι το μεγαλύτερό πρόβλημα που έχουμε αντιμετωπίσει. Όπως ξέρετε, εμείς ως άθλημα στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε πολύ σοβαρά προβλήματα με τις γηπεδικές εγκαταστάσεις. Και λέγοντας σοβαρά προβλήματα, εννοώ ότι δεν έχουμε καμία εγκατάσταση, ειδικά στην Αττική. Άρα, όταν πας και παίρνεις μία διοργάνωση στην Αττική, πρέπει να βρεις τρόπους να τη φέρεις εις πέρας. Αρχικά, το 2017 είχαμε αναλάβει τη διοργάνωση του Παγκοσμίου πρωταθλήματος Εφήβων του 2021. Ωστόσο, το 2017 είχαμε στη διάθεσή μας τρία γήπεδα, από τα οποία είχαμε να επιλέξουμε τα δύο. Το ένα ήταν το  Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, το άλλο ήταν το ΟΑΚΑ ως εν δυνάμει επιλογή και το τρίτο είναι αυτό εδώ, το Ολυμπιακό Κέντρο Άνω Λιοσίων, αλλά τότε  δεν είχε μεσολαβήσει το μπάσκετ εδώ. 

Μιλάμε για μία πολύ διαφορετική εικόνα, όταν τη διοργάνωση την είχαμε μόνοι μας, ως διοργανωτές. Τώρα γίνανε τα πράγματα πολύ διαφορετικά, με την έννοια ότι μπήκαμε «φιλική σφήνα». Η διοργάνωση ήταν αποκλειστικά των Γερμανών, αλλά επειδή το δικό μας Παγκόσμιο πρωτάθλημα Εφήβων ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας, η γερμανική ομοσπονδία - με την οποία έχουμε εξαιρετική σχέση - αλλά και η παγκόσμια, δέχτηκαν να γίνουμε συνδιοργανωτές . Από τότε λοιπόν, ξεκίνησε μία... τρέλα, γιατί αυτό έγινε αργά δεν έγινε νωρίς. Οπότε, στο κομμάτι της οργάνωσης αλλά κυρίως σε εκείνο των γηπέδων, αντιμετωπίσαμε σοβαρά θέματα. Δεχτήκαμε ελάχιστη βοήθεια, καθώς η μοναδική πόρτα που βρήκαμε πραγματικά ανοιχτή και θα μπορούσε ως εγκατάσταση να περάσει, ήταν το κλειστό του Ρέντη. Γι’ αυτό ευχαριστούμε τον κύριο Ιωακειμίδη. Από εκεί και πέρα, η υπόλοιπη τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπόρεσε να προσφέρει χέρι βοηθείας. Ευτυχώς, πήραμε πολύ μεγάλη βοήθεια από τα δύο σωματεία, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Κανονικά, την βοήθεια την δίνει το κράτος. 

-Για ποιό λόγο θεωρείτε ότι δεν πήρατε αυτή τη βοήθεια από το κράτος;
Νομίζω ότι αφενός το κράτος δεν έχει τη δυνατότητα να μας προσφέρει αυτή τη βοήθεια, γιατί η βοήθεια που θα μπορούσε να μας προσφέρει είναι να μας δημιουργήσει μία εγκατάσταση. Θεωρητικά έχει δρομολογηθεί, έχει περάσει και νόμος στη Βουλή για αυτό αλλά μεσολάβησαν εκλογές και δεν πρόλαβε να γίνει κάτι. Ελπίζουμε η νέα κυβέρνηση να το τρέξει και να το ολοκληρώσει. Βέβαια, ούτε η Περιφέρεια Αττικής έκανε κάτι. Πολλά λόγια, πολλές υποσχέσεις, πολλή συζήτηση αλλά τελικά τίποτα.

-Αυτό δεν είναι «άδικο» ως προς μία Ομοσπονδία η οποία μέσα σε ένα χρόνο έχει διοργανώσει δύο Παγκόσμια, πέρσι στην Κρήτη και φέτος στην Αθήνα;

Η περιφέρεια της Κρήτης από την άλλη πλευρά, μας είχε βοηθήσει στο Παγκόσμιο του beach handball που έγινε στο Ηράκλειο. Η Περιφέρεια Αττικής, ενώ ξέρουμε ότι βοηθάει και άλλες ομοσπονδίες και άλλα event, σε εμάς έδωσε μηδενική βοήθεια. Η μοναδική βοήθεια που πήραμε ήταν από τον Δήμο Νίκαιας-Ρέντη και από τα δύο σωματεία, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ,  οι οποίοι διαχειρίζονται τις εγκαταστάσεις του «Μελίνα Μερκούρη» στο Ρέντη και κλειστό γυμναστήριο Άνω Λιοσίων, το οποίο έχει έδρα η ΑΕΚ στο μπάσκετ. Φυσικά και με τους ανθρώπους των δύο ομάδων έχουμε εξαιρετική σχέση. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως, ότι κάθε εγκατάσταση έχει τα δικά της θέματα. Λόγου χάρη, η εγκατάσταση στο «Μελίνα Μερκούρη», χρειαζόταν ένα «λίφτινγκ» ριζικό. Από την άλλη, στην καθημερινότητα προκύπτουν θέματα που πρέπει να τα λύνουμε .Γι αυτό φυσικά, δεν φταίει κανένας αλλά η παλαιότητα της εγκατάστασης. Ένα ακόμη παράδειγμα, εδώ στο Κλειστό των Άνω Λιοσίων, έπρεπε να διαμορφώσουμε την αρένα για χάντμπολ, το οποίο δεν ήταν καθόλου εύκολο διότι, υπήρχε η λογική του μπάσκετ. Μάλιστα, αυτό είναι κάτι το οποίο μέχρι στιγμής το παλεύουμε και κάθε μέρα το κοιτάμε. 

Επιπλέον, αντιμετωπίσαμε ένα τεράστιο πρόβλημα με το κομμάτι της φιλοξενίας. Το καλοκαίρι πλέον στην Αττική είναι απαγορευτικό για το οτιδήποτε. Ο τουρισμός έχει ανέβει πάρα πολύ, δεν υπάρχει ούτε δωμάτιο ελεύθερο, άρα λοιπόν για να φιλοξενήσεις μία τέτοια διοργάνωση με 16 εθνικές ομάδες, το έργο που έχεις να διαχειριστείς είναι κολοσσιαίο. Οπότε, πολλές φορές θα πας και σε κάποιες λύσεις ανάγκης. Ανάγκης, λόγω του ότι δεν βρίσκεις κάτι άλλο. Γενικότερα όμως, ότι πρόβλημα υπάρχει προσπαθούμε να το λύνουμε κάθε μέρα με τους ανθρώπους μας τους συνεργάτες μας, όπου οι περισσότεροι εργάζονται σε εθελοντική βάση και είναι ένας καθημερινός αγώνας.

-Πώς βλέπετε την πορεία της Εθνικής Ελλάδος στο χάντμπολ; Φαίνεται ότι η χώρα μας έχει μπει δυναμικά στον χάρτη του Παγκοσμίου χάντμπολ.
Έχουμε κάνει πολύ μεγάλη προσπάθεια στο θέμα των Εθνικών ομάδων. Μία προσπάθεια δυσανάλογη με το οικονομικό μέγεθος της Ομοσπονδίας για να τα λέμε όλα το όνομά τους. Διότι όταν έχεις μία επιχορήγηση, η οποία... τεντωμένη φτάνει τις 850.000 ευρώ για ομαδικό άθλημα - το οποίο διαθέτει 8 εθνικές ομάδες σάλας, μαζί με άλλες τέσσερις στο beach handball - το νούμερο δεν... υπάρχει στον πλανήτη ως νούμερο. Δεν φτάνει ούτε για… ζήτω! Παρόλα αυτά, προσπαθούμε να μην στερήσουμε πράγματα από καμία ομάδα, όταν αυτό είναι εφικτό. Προσπαθούμε να τους έχουμε όλους σε εγρήγορση, σε κίνηση. Τα μικρά παιδιά, τα αγόρια, τα κορίτσι, αλλά και άντρες και γυναίκες θέλουμε να παίζουν, γιατί αυτό είναι και το ζητούμενο.

Η Εθνική ανδρών έκανε μία τεράστια επιτυχία με την πρόκριση στο Euro2024. Αυτό το προσπαθούσαν για πάρα πολλά χρόνια και τελευταία το προσπαθούμε ακόμα περισσότερο. Σε λεπτομέρειες δεν πετυχαίναμε το στόχο μας. Ωρίμασαν όμως οι συνθήκες και ήρθε ο καιρός και έγινε  και αυτό. Τώρα για κάποιους, οι οποίοι λένε «σιγά μωρέ τι κάνατε περάσατε μία φορά στα τελικά ευρωπαϊκού»,  καλό θα ήταν όποιος τα λέει αυτά, να σκέφτεται και να έχει μία γενικότερη γνώση των αθλητικών δρώμενων. Μόνο έτσι θα μπορεί κάποιος να διακρίνει πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι, με βάση το άθλημα διεθνώς, να πάρεις  μία τέτοια πρόκριση.

Χάντμπολ παίζουν 203 χώρες σε όλο τον κόσμο. Πολλές από αυτές παίζουν καλά και ορισμένες το έχουν σαν εθνικό σπορ. Ειδικά στην Ευρώπη παίζουν χάντμπολ οι πάντες, δεν υπάρχει χώρα που να μην παίζει χάντμπολ. Χώρες οι οποίες μπορεί να έχουν μικρό ο πληθυσμό.  Για παράδειγμα η Γροιλανδία έχει 55 χιλιάδες κατοίκους και το χάντμπολ είναι το εθνικό τους άθλημα. Μία άλλη χώρα είναι η Ισλανδία ή τα Σκόπια, τα οποία σαν χώρες δεν έχουν άλλα αθλήματα και προφανώς έχουν επενδύσει στο χάντμπολ.

Η Ελλάδα όποιες προκρίσεις παίρνει, τις παίρνει από την Ευρώπη. Είτε για το πανευρωπαϊκό, είτε για το Παγκόσμιο, είτε για την Ολυμπιάδα. Έχουμε  να αντιμετωπίσουμε 50 χώρες οι οποίες παίζουν πάρα πολύ καλό χάντμπολ, οπότε είναι τεράστια επιτυχία μία τέτοια πρόκριση.

-Kαι η Εθνική Νέων πάλεψε πολύ για να είναι ανταγωνιστική στο Παγκόσμιο…

Όσον αφορά στην ομάδα της Εθνικής νέων, είναι μία ομάδα στην οποία έχουμε επενδύσει εδώ και πολλά χρόνια. Από το 2017 η ομάδα δουλεύει με την ίδια σύνθεση,  με κάποιες προσθήκες πάνω-κάτω. Επί της ουσίας δηλαδή, είναι το μέλλον του αθλήματος στην Ελλάδα. Κάποια από αυτά τα παιδιά παίζουν και στην Εθνική ανδρών, αλλά έχουν φυσικά ένα δύσκολο έργο κόντρα σε δυνατές ομάδες. 

Μπορώ να πω ωστόσο, ότι χάσαμε ένα πολύ μεγάλο μέρος σαν άθλημα στην περίοδο της πανδημίας. Είναι πάρα πολύ πιθανό μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια να «χάσαμε» μία γενιά αθλητών και αθλητριών από τις μικρότερες ηλικίες. Δεν είναι εύκολο να αναπληρωθεί αυτό στο δικό μας το άθλημα. Είναι ένα πρόβλημα και πρέπει να κοιτάξουμε το αντιμετωπίσουμε και να το σβήσουμε.

-Τι θεωρείτε ότι χρειάζεται να κερδίσει το χάντμπολ ακόμη περισσότερο έδαφος;

Το παλεύουμε. Παλεύουμε με θεούς και δαίμονες και δεν με πειράζει αυτό, γιατί σαν χαρακτήρας είμαι δυναμικός και επίμονος. Θα πάμε να το πολεμήσουμε. Για αυτό κιόλας παίρνουμε τις διοργανώσεις και πηγαίνουμε «κόντρα» στα πάντα. Δηλαδή για να πάρεις μία τέτοια διοργάνωση πρέπει να είσαι παλαβός. Χωρίς να έχεις γήπεδα, χωρίς να έχεις τίποτα... Εμείς όμως το προσπαθούμε και θέλουμε να επιβάλουμε την παρουσία μας στο παγκόσμιο χάντμπολ. Όταν με το καλό τελειώσει η διοργάνωση, αν καθίσω και εξιστορήσω όλο το backstage -το πριν αλλά και το κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης- θεωρώ ότι θα γίνει best seller και δεν κάνω καθόλου πλάκα.

Αντιμετωπίζουμε πάρα πολλά θέματα. Έρχεται ο ξένος και σου λέει πρέπει να γίνει αυτό σε μία εβδομάδα, σε 15 μέρες και εσύ το έχεις έτοιμο το βράδυ. Θέλει πολλή αγάπη, να σου αρέσει αυτό που κάνεις, να αγαπάς το άθλημά σου. Κυρίως όμως, θέλει και παλαβομάρα. Και επιμένω στη λέξη, γιατί χωρίς αυτό δεν πας πουθενά. Αυτές τις ημέρες της διοργάνωσης, χτυπά κάθε πρωί το τηλέφωνο, το σηκώνεις και αναρωτιέσαι ‘τι καινούργιο ζήτημα προέκυψε τώρα’. Υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που τρέχει για τη διοργάνωση. Προσωπικά, θέλω να πω ένα ευχαριστώ σε όλους. Στον πρόεδρο της ομοσπονδίας, τον Κώστα Γκαντή, που είναι καθημερινά στο πόδι από το πρωί αλλά και στον Παναγιώτη Τραικόγλου, ο οποίος σαν διευθυντής της διοργάνωσης κάνει εξαιρετική δουλειά. Φυσικά, δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω τα στελέχη της ομοσπονδίας, το γραφείου Τύπου, τους αναπτυξιακούς προπονητές, οι οποίοι είναι σε όλες τις εγκαταστάσεις, ενώ πάντα παίρνουμε βοήθεια από φίλους αλλά και από τους εθελοντές μας.